Bugarska je doživjela prvi talas mjera štednje u drugoj polovini devedesetih. Ovo se desilo nakon šok-liberalizacije, počevši sa poljoprivrednim sektorom početkom devedesetih godina i kasnije industrijskim sektorom do kraja decenije. Bankarska kriza 1996/7. završila je ozbiljnom političkom krizom koja je srušila vladu i pokrenula parlamentarne izbore. 1997. godine, kada je izabrana nova vlada sa većinskim mandatom da se bavi finansijskom krizom. Potpisala je zajam od MMF-a i primjenila set onoga što se naziva „nepopularnim politikama“ - konkretnije: mjere štednje, valutni odbor, programi strukturalnog prilagođavanja i dugotrajni režim stroge fiskalne discipline.

Politike privatizacije vode u Bugarskoj moraju se shvatiti u tom kontekstu. U Sofiji, usluge vode i kanalizacije bile su iznajmljene na 25 godina United Utlites-u 2000. godine. Tada je vodovodna mreža bila u lošem stanju, sa stopom curenja iz cijevi od oko 60%, u poređenju sa oko 20% na kraju osamdesetih. Tako je privatizacija prihvaćena sugestijom da se privuku strane investicije kako bi se prikupio neophodni kapital za obnovu usluga vodosnabdijevanja i kanalizacije u mjerama štednje. Sofjska Voda (služba za sofijsku vodu i kanalizaciju) je u novembru 2000. godine privatizovana od strane britanske kompanije pod nazivom United Utlites, ironično samo nekoliko mjeseci nakon vodnih ratova u Boliviji. Bilo je više pokušaja da se vode i sanitarne usluge daju u zakup privatnim kompanijama u drugim opštinama (Varni i Slimen), ali su bile neuspješne zbog jakog protivljenja građanstva.

Novi zakon, koji je nedavno usvojen, omogućava veća poskupljenja krajnjim potrošačima u pokušaju dalje liberalizacije sektora. Istovremeno, vlada je drastično smanjila naknade (za deset puta) za industrijske pogone koji sami crpe vodu kako bi - navodno - stimulisali ekonomski rast. Postoje snažni kritički glasovi koji se protive takvim idejama, na osnovu toga što je prethodno iskustvo zemlje pokazalo da je, u stvari, privatizacija prirodnih monopola (voda i struja) doprinijela daljoj ekonomskoj recesiji a ne rastu. Trenutno je samo Sofijska Voda privatna. Još 2000. godine United Utlites je obećao da neće povećati cijenu vode za 0,405 leva po kubnom metru za prvu godinu i 0,435 leva za ostatak. Kompanija je trebala smanjiti gubitke vode za polovinu u prvih pet godina - sa 60 na 30 procenata za prvih pet godina i nastaviti ih smanjivati za oko šest odsto godišnje. Investicioni plan koji su obezbijedili United Utlites je naveo da će curenje vode biti 26 posto u 2011. godini, ali početkom 2012. ono je i dalje bilo oko 60 posto. Cijena vode je takođe povećana mnogo više od prvobitnog dogovora. Cijena za jedan kubni metar sada iznosi 1,68 leva. Trenutni vlasnici nastoje da uvedu nova povećanja cijena od 10 do 12 posto.

Posebna vladina agencija zadužena za usluge vodosnabdijevanja i električne energije mora odobriti svako poskupljenje, koje kompanija sama naplaćuje tvrdeći da joj je potrebno više prihoda kako bi mogla izvršiti potrebne investicije za poboljšanje mreže. Sofijska Voda zapravo ne ulaže u renoviranje sistema uopšte, sem u slučaju vanrednih situacija. Curenja na mreži u Sofiji su na nivou državnog prosjeka i nisu se promjenila od privatizacije. U stvari, dvije kompanije za vodovod i kanalizaciju u Bugarskoj sa najmanjim gubicima od oko 35 procenata su u Rusama i Burgasu. Burgas je u državnom vlasništvu, a Ruse je u suvlasništvu države i opštine. Cijene u Burgasu i Rusama su nešto više - 2,12 leva u Burgasu i 1,88 leva u Ruseu - ali treba uzeti u obzir i veće troškove koji proizilaze iz nedostatka izvora čistih voda u njihovim regionima. Sofija je, u tom smislu, mnogo bolje geografski pozicionirana, sa razvijenim vodnim priključcima, s obzirom da ima dosta rijeka i jezera u okolini.

Skandali sa korupcijom su takođe konstantan problem. U izjavi spoljnog revizorskog tijela Sofija Voda, koja je objavljena 2005. godine, postoji niz ozbiljnih problema u načinu na koji se kompanija vodi. Prema izvještaju, uprava dobija izuzetno visoke plate, uprkos ozbiljnim kršenjima ugovora sa opštinom. Generalni direktori kompanije dobijaju više od 400.000 EUR godišnje, ali svi ostali nivoi menadžmenta su imali nepravedno i nerealno visoku zaradu (preko 25.000 EUR mjesečno). Samo za uporedbu: prosječna mjesečna plaća u Sofiji iznosila je krajem 2011. godine oko 500 eura, a javni podaci za kompaniju su od 2005. godine kada su plate u Sofiji bile niže nego što su danas. Prema revizionoj kompaniji, u finansijskim izveštajima kompanije postojala je čitava lista ozbiljnih prevara, falsifikata i propusta. Lični troškovi (kao što su renta, renoviranje kuće itd.) su takođe zavedeni pod investicije. Takvi troškovi su pokriveni čak i za, prijatelje i članove uprave koji zapravo nisu radili za kompaniju. Za konsultantske usluge koje su obezbijedili United Utlites, koja je vlasnik Sofija Voda, naplaćene su neopravdane visoke stope po cijenama koje su u prosjeku 20 posto više od tržišne cijene u Bugarskoj. Te usluge su prijavljene kao ulaganje u obnovu vodovodne i sanitarne mreže. A spisak se ovde ne završava. Sve vrste troškova su prijavljene pod investicijama. U izvještaju se navodi da je tokom prvih pet godina zakupa kompanija smanjila gubitak za samo dva odsto, kada je trebalo da ga smanji za 32 odsto.

United Utlites je prodao svoje dionice Veoliji 2010. godine bez izmjene ugovora s opštinom. To je uključivalo i investicioni plan koji je prvobitno postavljen, a koji nije slijedio United Utlites. Uprkos činjenici da se vlasništvo promijenilo, način upravljanja kompanijom se nije promijenio i svi problemi su ostali neriješeni. U Bugarskoj je postojao i niz kršenja ljudskih prava na vodu koja su direktna posljedica privatizacije voda i sanitarnih usluga u Sofiji. Stotine domaćinstava se godišnje isključuju iz mreže jer nisu u stanju da pokriju konstantno povećanje cena. Važno je ponoviti činjenicu da su ta povećanja cijena bila nezakonita i da se obećana ulaganja u obnovu i proširenje mreže nikada nisu ostvarila.. Do kraja 2011. godine, 1.000 domaćinstava je isključeno iz vodovodnog sistema, a kompanija se sudila s oko 5.000 domaćinstava jer nisu mogli da plate svoje naknade. Progon domaćinstava koja nisu u mogućnosti da plate usluge vodosnabdjevanja dovodi do kršenja ljudskog prava i na stanovanje, posebno za građane koji žive u opštinskim socijalnim stanovima jer Sofija Voda se sudi opštinom zbog ovih neplaćenih dugova i gradske vlasti su prisiljene iseljavati stanovnike. Početkom 2012. bilo je 370 porodica u Sofiji koje su iseljene jer nisu mogle da plate svoje račune za vodu, grejanje i struju. Drugi problem je nedostatak proširenja mreže – nema priključka za stanovnike Sofije koji žive u neformalnim naseljima (sirotinjskim naseljima) na marginama grada. Oni su pretežno ekonomski marginalizovani Romi koji se sele u Sofiju u potrazi za zaposlenjem zbog deindustrijalizacije ostatka zemlje. Njihova loša ekonomska situacija prisiljava ih da pređu na ta neformalna naselja. Ipak, oni ne pružaju praktično nikakav ekonomski interes privatnoj kompaniji i ne mogu da iskoriste svoje ljudsko pravo na vodu.

Šeme privatizacije vode u Bugarskoj uvedene su kao dio programa štednje krajem devedesetih godina sa obećanjem veće ekonomske efikasnosti, obezbjeđenja potrebnih investicija i prilike da se cijene održe na niskom nivou. Stvarni rezultati su upravo suprotni. Privatizacija se pokazala drastično neefikasnom i nije uspjela da obezbjedi obećano rješenje za ekonomsku stagnaciju. Umjesto toga, dovela je do odliva kapitala u inostranstvo i do ozbiljnih korupcijskih skandala. Obećane investicije se nikada nisu materijalizovale, a curenje vode ostalo je na istom nivou, dok su cijene porasle nekoliko puta. Privatizacija vode je dovela do niza kršenja ljudskih prava na vodu. Slučaj Bugarske pokazuje da privatizacija nije riješenje za ekonomsku recesiju i da je duboko u neskladu sa stavom da je voda ljudsko pravo i zajedničkoo dobro.